"Placebo strijdt voor het licht"

28.05.2009

listen and download audio‎ files

Nancy Boy is dood en drummer Steve Hewitt moest het veld ruimen om te voorkomen dat de band volledig uit elkaar spatte. Het Placebo dat drie jaar geleden de zaterdag van Pinkpop afsloot, is een andere groep dan die dit jaar op het festival staat.

Door Jeroen Geerts

I need a new face, verzekert Kitty Litter, het door venijnige gitaren gedragen openingsnummer van Battle for the Sun, het splinternieuwe, zesde album van Placebo. Een album dat een nieuw geluid laat horen. Pure glamrock, maar in een bijna-industrial jasje. Typisch Placebo dus, maar met een gruizig, heavy randje op het conto van producer Dave Bottrill (gekozen op basis van zijn werk met Tool) en mixer Alan Moulder (My Bloody Valentine, Nine Inch Nails). "Zo moet een album openen", weet frontman Brian Molko (35), die het rookverbod, dat toch echt ook in Amsterdamse vijf-sterrenhotels geldt, gretig aan zijn laars lapt. "Als een klap in je gezicht, die je nieuwsgierig maakt naar wat er nog gaat komen."

Op het vorige album Meds uit 2006, werd al wreed afgerekend met Nancy Boy, het stiekem maar al te autobiografische karakter uit Placebo's eerste hitsingle, dat symbool stond voor de androgyne, oversekste, losbandige, jonge honden die Molko en bassist Stefan Olsdal waren.

Op Battle for the Sun, dat 8 juni in de winkels moet liggen, gaan alle registers open: Zware gitaarriffs (For What It's Worth), klokkenspellen (The Never-ending Why), blazers (Kings of Medicine) en brede orkestraties (Julien). Maar bovenal een voor Placebo-begrippen ongehoord fris optimisme. "We wilden iets doen dat mensen niet van ons verwachten." Muzikaal, maar ook qua boodschap: "Iets positiefs. Nu ik er met wat afstand op terug kan kijken, was Meds een erg bleke plaat waar veel pijn en nauwelijks een sprankje hoop op te vinden was. Ik wilde nu iets maken met veel licht en neonkleuren. Daar geloof ik in, dat is mijn state-of mind op het moment. Ik geloofde destijds ook in Meds, maar je moet er voor waken dat je jezelf niet in de duisternis verliest."

Iets wat de afgelopen drie jaar daadwerkelijk als een donderwolk boven de band hing. Het ging slecht met Placebo. Waar kameraadschap voor Molko de ultieme drijfveer is om in een band te blijven spelen, vond het trio zichzelf in een situatie waar de onderlinge verhoudingen volledig scheef gingen. "We raakten van elkaar vervreemd als mensen. Wat heeft het voor zin om in een band te blijven spelen als je elkaars gezelschap niet meer op prijs stelt? Als je elkaar niet meer respecteert, dan praat je ook niet meer met elkaar, je hebt geen zin meer om creatief bezig te zijn."

Steve Hewitt, die in 1996 als tweede drummer de band kwam versterken, moest het veld ruimen om te voorkomen dat Placebo volledig uit elkaar spatte. "Iets dat Stefan en ik, als de constante, creatieve factor, niet wilden laten gebeuren. Daarvoor hebben we veel te veel geïnvesteerd in deze band. We moesten een manier vinden om weer zonder tegenzin Placebo te zijn. Want we geloven er heilig in dat er voor Placebo nog een toekomst is. Bovendien: ik kan geen autorijden, ik weet niks van computers. Ik zal nooit een baan kunnen vinden."

Molko en Olsdal gingen voor het beste alternatief: een nieuwe drummer die behalve technisch capabel nog dermate jong en enthousiast was dat ze zichzelf aan hem konden optrekken. Entree Steve Forrest, een 22-jarige Amerikaan die met zijn band Evaline nog in het voorprogramma van Placebo stond. "We hebben bewust gekozen voor iemand die alles voor het eerst meemaakt. Iemand die nog geen succes gesmaakt heeft en nog geniet van alles wat bij het vak komt kijken. Stefan en ik zijn beiden halverwege de dertig en vijftien jaar bezig. Dan liggen landerigheid en verveling altijd op de loer. Steve houdt ons jong en fris. Om maar een oud spreekwoord te verbasteren: 'je bent zo oud als je nieuwe drummer zich voelt."

Een andere grote slag in Placebo's strijd voor verlichting, was de keuze om het nieuwe album, zonder enige platendeal op zak, zelf te financieren en alles, met volledige artistieke vrijheid, in eigen hand te houden. "De eerste jaren zaten we prima bij platenmaatschappij Virgin. Maar tegen de tijd dat ons contract afliep, was iedereen die onze begintijd had meegemaakt, ontslagen. Bovendien gaat het zo slecht in de industrie, dat mensen alleen maar bezorgd zijn om hun baan. Dat is geen fantastische omgeving om creatief in te zijn."

Met een album als Battle for the Sun kan het voor Placebo niet mis gaan. Creatief, heavy en groots, haast episch aangezet. "Een album dat perfect tot zijn recht komt voor een groot publiek", meent Molko. Pinkpop mag de borst dus natmaken. Placebo is een hoogvlieger waarvan de vleugels nog lang niet smelten.

Source: limburger